Przez dekady

Lata 20-te XX wieku

Działania członkiń Klubów Soroptimist odzwierciedlały istotny przekrój ówczesnego społecznego myślenia i planowania. Realizowane działania były ściśle powiązane z wpływowymi wydarzeniami ich społeczności, narodu i świata.

Kluby, które powstały w czasie „Ryczących 20-tych” przeżyły krach giełdowy i wynikającą z niego katastrofę finansową. Działania klubów miały za zadanie wspierać członkinie, które poniosły straty finansowe, aby mogły odbudować swoje firmy, a także zadbać o potrzeby najbliższej rodziny.

Podczas światowego kryzysu gospodarczego w 1929 r. i później szanse zawodowe kobiet pogorszyły się. Również prawa i status polityczny kobiet różniły się w zależności od kraju. Kluby Soroptymistek mogły rozwijać się tylko w środowiskach, w których kobiety mogły samodzielnie realizować karierę zawodową. W wielu krajach kobiety miały prawo do głosowania, studiowania i nauczania na uniwersytetach, ale te prawa były zabezpieczone z wielkimi trudnościami.

Pierwszym projektem ruchu Soroptimist był projekt pod hasłem „Uratuj sekwoje”. Wielkie prastare drzewa były bezlitośnie wycinane gospodarczo. Ruch Soroptimistek lobbował, spotykał się z przedstawicielami ustawodawców , przejmował potężne przedsiębiorstwa drzewne i zdobył poparcie społeczne, co spowodowało, że większa część lasu sekwoi została ogłoszona jako chroniony rezerwat. Redwood Grove został zakupiony przez Soroptymistki i istnieje do dziś.

Pierwszy Klub powołał także biura poradnictwa zawodowego we współpracy z Oakland YWCA. Dziś to biuro jest częścią Kalifornijskiej Służby Zatrudnienia.

Sacramento zasadziło „milę drzew” wzdłuż autostrady Sacramento-Stockton i zainicjowało projekt – kwiaty w salach szpitalnych. Klub San Jose ustanowił stypendia dla studentów i zapewnił obozy dla dzieci. Projekty te istnieją do dziś.

Celem pierwszego projektu klubu londyńskiego było zaprzyjaźnienie się z dziewczętami, które nie miały matek i wsparcie lokalnego Towarzystwa Dziecięcego w założeniu otwartej szkoły szpitalnej.

Lata 30-te XX wieku

Rozpoczęły się lata „depresji”, które były ciężkie dla Soroptymistek i ogółu społeczeństwa.

Konwencja Paryska (1934) miała dać przedstawicielkom krajów członkowskich Soroptimist okazję do omówienia pozycji zawodowej kobiet w ich krajach. Każdy kraj przedstawił piętnastominutowy raport na temat statusu kobiet w swoim kraju.

W wyniku kryzysu gospodarczego kariery, które wcześniej były otwarte dla kobiet zamykały się. Droga do równości to trudna podróż i Soroptymistki musiały wykazywać się wielką determinacją aby utrzymać swoje miejsce w świecie biznesu i pracy. Kolejne kraje ograniczały szanse związane z wykonywaniem zawodu przez kobiety. Często następowało to poprzez obniżanie wynagrodzenia. Wzrastało uprzedzenie w stosunku do pracujących zawodowo zamężnych kobiet.

Podczas konwencji w Atlantic City (1938) uzgodniono, że należy podjąć wysiłki w celu zachęcenia kobiet do wejścia w życie publiczne. Chociaż zarówno Amerykanki, jak i Brytyjki otrzymały prawo wyborcze jednocześnie, Brytyjki odgrywały bardziej aktywną rolę zarówno w polityce lokalnej, jak i krajowej. Udział w życiu politycznym był zróżnicowany w poszczególnych krajach europejskich. Nazizm i faszyzm wykluczyły kobiety, a niektóre kluby rozwiązano jeszcze przed II wojną światową.

Soroptimist International był klubem kategorii, co oznaczało, że kluby mogły mieć tylko jedną członkinię danej kategorii – wykonywanego zawodu, ale postanowiono, że po 5 latach mogła zostać przyjęta do klubu kolejna członkini reprezentująca tę samą profesję.

W ciągu tej dekady podjęto wiele projektów , takich jak szkolenia zawodowe dla kobiet i dzieci, mieszkania dla osób pokrzywdzonych, pomoc chorym i niepełnosprawnym oraz opieka nad uchodźcami. Soroptymistki skierowały swoje wysiłki na zaopatrzenie w odzież, środki medyczne, kasę dentystyczną i obuwniczą, linie mleka dla dzieci oraz żywność dla potrzebujących w kraju i za granicą. Uruchomione zostały stypendia, obozy i pożyczki studenckie.

Klub Napa rozdawał „pakiety dla pacjentów” w ambulatorium hrabstwa Napa – projekt był tak udany, że trwał do lat 70-tych. Klub San Jose wdrożył projekt „Say It With Roses” i zasadził w Miejskim Ogrodzie Różanym róże pochodzące ze wszystkich stanów. Ogród istniej do dzisiaj.

Inne projekty klubów amerykańskich tworzące historię to:

Klub Berkeley sponsorował „Szkołę Jazdy Kobiet” i był siłą napędową malowania linii środkowej na autostradach; Eureka asystowała W.P.A. w znajdowaniu zatrudnienia dla kobiet; Richmond pomagał niepełnosprawnym fizycznie i umysłowo; Marysville-Yuba City zapewniło bożonarodzeniowy korowód z muzyką, kolędami i scenami z wielbłądami i mędrcami na wyspie na miejskim jeziorze; Fresno zapewniał fundusze potrzebującym studentom; Modesto ufundowały obiady dla dzieci w wieku szkolnym; Visalia dostarczała ubrania dla maturzystów; a Monterey spędzali czas na odnawianiu lalek i rozdawaniu ich potrzebującym dzieciom.

Lata 40-te XX wieku

Soroptymistki ze zdwojonym wysiłkiem wsparły działania wojenne swoich narodów. Pracowały wówczas w zawodach nietypowych dla kobiet po to , aby utrzymać w ruchu statki, czołgi, samoloty i zaopatrzenie, podczas gdy w ich sercach tkwiły ciche nadzieje i żarliwa modlitwa o powrót najbliższych. Karetki pogotowia i furgonetki noszące nazwę Soroptimist przewoziły wojskowych z baz do szpitali. Soroptymistki obsługiwały stołówki społeczne i stacje obserwacyjne USO.

Klub Honolulu kierował ewakuacją natychmiast po katastrofie Pearl Harbor. Kluby przekazywały wszelkiego typu sprzęt szpitalny. Były tam „Pakiety dla Anglii”, „Pakiet dla Holandii”, Chinese Relief (fundusz AFA dla pielęgniarek Mule Back Nurses of China), setki wózków podarowanych powracającym weteranom i projekty, których nie sposób wymienić.

Pod koniec wojny Southwestern Soroptimist dobrowolnie przekazały swoje „założycielskie grosze” funduszowi – po raz pierwszy znanemu jako Madame Noel Fund – w celu przywrócenia klubów w rozdartej wojną Europie.

W szczęśliwszych latach 1946-1950 działalność klubów w USA została dostosowana do czasów pokoju. Program Stypendiów Regionalnych rozpoczął się w 1948 roku w USA dla absolwentek uczelni wyższych. Również w 1948 roku region południowo-zachodni USA zakupił czterdziestoakrowy Redwood Grove w rejonie Prairie Creek, przy autostradzie 101, na północ od Eureki.

Służba klubowa poszła naprzód w latach czterdziestych. Santa Rosa utworzyła żłobek Sonoma County Fair dla dzieci w wieku od trzech do sześciu. Nadal działa pod nadzorem wolontariuszy Soroptimist. Vallejo zbierał i wysyłał do Rosji klasyki anglojęzyczne. Sacramento dostarczyło instrumenty muzyczne dla zespołu ze Szkoły Lincolna. Modesto i Napa sponsorowali centra młodzieżowe. Berkeley i Visalia sponsorowały harcerki. Fresno, uroczysty bal w środku lata dla żołnierzy, i Eureka stały się znane z funduszu dentystycznego.

W Europie kluby odbudowywały swoją działalność i prowadziły akcje społeczne i opiekuńcze.

Na Międzynarodowym Zjeździe w 1948 roku Soroptymistki mogły zobaczyć flagi z Australii, Belgii, Brazylii, Kanady, Chin, Danii, Francji, Włoch, Holandii, Nowej Zelandii, Norwegii, Szwecji, Szwajcarii, USA i Wielkiej Brytanii. Na tej konferencji przedstawicielki zostały nominowanie na zasadzie konsultacyjnej do ONZ i UNESCO, a Tina Wind z Holandii została pierwszym obserwatorem Soroptimist w UNESCO. W 1950 roku Międzynarodowe Stowarzyszenie Soroptimist zostało wpisane na listę organizacji pozarządowych ECOSOC i nasze członkinie mogły uczestniczyć w publicznych spotkaniach ECOSOC

Lata 50 – te XX wieku

Przyjętymi przez Soroptimist tematami dekady było:

• Pracujemy dla świata, którego pragniemy
• Kształtujemy przyszłość
• Stawiamy czoła wyzwaniu

Na początku lat 50. rozmowy o zawieszeniu broni ugrzęzły w Korei, a Region Południowo-Zachodni USA „ugrzęzł” pod ulewnymi deszczami. Poważne straty odczuły hrabstwa Marysville-Yuba City, Santa Cruz, Humboldt i Sonoma. Soroptymistki pomagały na miejscu ofiarom przemocy z mieszkaniami, żywnością, odzieżą i sprzętem medyczny. Soroptymistki pomogły Soroptymistkom. Gdy po powodziach tereny górskie zostały zdewastowane przez pożary lasów Soroptymistki znowu były gotowe do udzielenia pomocy.

Era kosmiczna rozpoczęła się w 1957 roku. Soroptymistki twardo stąpały po ziemi i wypełniały swoje ziemskie misje. Wyczarterowano czterdzieści sześć klubów. Położono nacisk na projekty wsparcia „Soroptimist Only”.

Międzynarodowa Prezydentka Gertrude mówi:

„Delegaci przyjęli formalną rezolucję w celu zabezpieczenia praw kobiet w odniesieniu do równego dostępu do edukacji, równych szans ekonomicznych, równej płacy za równą pracę i równości między rodzicami z szacunkiem ich dzieci. A gdy zobaczyłam flagi wielkich narodów, w których pełnią służbę Soroptymistki, poczułam wielki entuzjazm, honor i dumę.

Siła Soroptimist International tkwi w federacjach… a federacje tworzą naszą międzynarodową całość”

Kluby USA , które znalazły się na pierwszych stronach gazet w swoich społecznościach to: Santa Rosa za sponsorowanie stowarzyszeń Sonoma County Heart i Sonoma County Nurses; Vallejo, Napa, Albany, Turlock, Chico, Manteca, Fresno, Marysville, Yuba City, Placerville, Redding, South Lake Tahoe i Santa Rosa przekazały szpitalom setki dolarów na sprzęt; San Jose, West of Twin Peaks i Richmond wspierały warsztaty chronione; Reno i San Francisco dały reanimatory dla straży pożarnej; Św. Helena zbudowała basen; East Oakland sponsorował szkołę dla dzieci upośledzonych umysłowo; a kluby w całym regionie sponsorowały skautki, dziewczyny z obozu pożarowego, brownie i niebieskie ptaki. W tej dekadzie Fresno otrzymał nagrodę Woman’s Home Companion za ich projekt „Dziewczyna miesiąca”.

Australia: I Mornington Peninsula 1958 – Kontynuacja osobistej służby dla głuchych dzieci w Portsea i praca z Bractwem Św. Wawrzyńca. Kluby kupują książki dla chłopców w domu Menzies Boys. Pomysł polegał na tym, że książki powinny tworzyć bibliotekę, ale okazało się, że chłopcy doceniają posiadanie własnych książek. Projekt ten trwał ponad 50 lat; Melbourne – działalność na rzecz więźniarek i osób, które wymagają rehabilitacji, inne projekty; walka z reklamami papierosów, wakacje dla dzieci Aborygenów,

Lata 60-te XX wieku

Swingujące lata sześćdziesiąte były okresem radykalnych zmian społecznych i politycznych, równouprawnienie słabło, powstawały ruchy wyzwolenia kobiet, szybko zmieniające się postawy stanowiły nowe wyzwanie dla Soroptimist International, jak przetrwać w zmieniającym się świecie. Wprowadzono na rynek doustne środki antykoncepcyjne.

W 1964 rozpoczyna się Program Focus, który ma na celu zapewnienie równości w szkoleniu kobiet w zawodach, wsparcie dla organizacji młodzieżowych i programów promujących kobiety w krajach rozwijających się.

Soroptimistki skoncentrowały swoje działania na wywieraniu presji na swoje rządy i parlamenty narodowe w celu poparcia przez Zgromadzenie Ogólne ONZ Deklaracji w sprawie Eliminacji wszelkich form Dyskryminacji Kobiet. Soroptimistki zachęcano do zapewnienia równości w szkoleniu kobiet do zawodów oraz do awansu kobiet w krajach rozwijających się.

Lata 70-te XX wieku

Dekada, w której eskalowała wojna w Wietnamie, inflacja nabrała tempa i wynaleziono e-maile. Niewielu zdało sobie sprawę z tego, że wynalazek poczty elektronicznej stanie się głównym źródłem komunikacji pisemnej i wywrze ogromny wpływ na nasze życie. Świat stał w obliczu problemu głodu, problemu wzrostu populacji oraz zanieczyszczenia środowiska.

1975 Organizacja Narodów Zjednoczonych oficjalnie przyjęła Międzynarodowy Dzień Kobiet 8 marca. Obchody Dnia Kobiet umożliwiły Soroptymistkom na całym świecie obronę równości płci.

1975 – Prezydent Soroptimist International uczestniczyła w pierwszej Konferencji Kobiet ONZ w mieście Meksyk. Konferencja ta stworzyła Światowy Plan Działania – Zgromadzenie Ogólne zatwierdziło ten plan i ogłosiło 1976-1985 dekadę dla kobiet z trzema celami: równość, rozwój i pokój.

W 1978 oddzielają się od Federacji Wielkiej Brytanii i Irlandii (SIGBI) kluby z rejonu Pacyfiku i powstaje Federacja Południowo-Zachodniego Pacyfiku. Prezydentką założycielką została Mary Whitehead.

SI wprowadza w 1979 roku 6 obszarów programowych i wprowadza 6 koordynatorów programu:

1. Prawa człowieka i status kobiet,
2. Edukacja,
3. Rozwój gospodarczy i społeczny,
4. Środowisko,
5. Zdrowie oraz
6. Dobra wola i zrozumienie.

W 1979 r. odbyła się pierwsza dyskusja na temat tego, co formalnie nazywano Projektem 5-0, wspólnej pracy projektowej Soroptimistek, Stowarzyszenia Kobiet Wiejskich Świata, Zonta, Międzynarodowej Rady Kobiet i Międzynarodowej Rady Kobiet Uniwersyteckich.

Wraz z wprowadzeniem Zgromadzenia Ogólnego ONZ Deklaracji w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet, Soroptymistki w tej dekadzie zintensyfikowali swoje wysiłki lobbystyczne w Australii, aby wykorzystać je jako narzędzie do popierania w parlamentach narodowych zakończenia praw, które dyskryminowały kobiet, zwłaszcza prawo, które zabraniało kobietom zamężnym podejmowania pracy w pełnym lub niepełnym wymiarze godzin.

Ruch Soroptimist planuje złoty jubileusz i przygotowuje wyjątkowe projekty, które upamiętnią to wydarzenie.

Gdy ruch ekologiczny osiągnął szczyt w latach 70., Soroptymistki położyły nacisk na planowanie ich złotej rocznicy w 1970 r., służąc ludzkości. Setki dolarów wysłano do Peru, aby pomóc ofiarom trzęsienia ziemi. Concord ustanowił projekt „Meals on Wheels” i zdobył uznanie społeczności i regionu.

W 1970 roku, gdy wojna w Wietnamie osłabła, południowo-zachodni Soroptimistki były zajęte eskalacją projektów klubowych, aby stać się „Klubami Złotego Jubileuszu” z okazji 50. rocznicy. Czas i pieniądze zostały przeznaczone na budowę platformy SFA „Seeing Eye to Eye”. na Turniej Róż Parade, a 1 stycznia 1971 roku w Pasadenie w Kalifornii nazwa „Soroptimist” była transmitowana na całym świecie, aby zapoczątkować nasz Złoty Rok Jubileuszowy.

Na wiosennej konferencji regionalnej w 1971 r. w San Francisco, region południowo-zachodni, z miłością i uczuciem odsłonił brązowy portret pierwszej Prezydentkia Violet Richardson Ward. Na widowni obecni byli Violet, „Przyjaciel Mąż” Stanley, syn John i prezes SFA Katherine Stinson. Artysta Ono de Ruyter uchwycił na portrecie wspaniałą twarz i charakter naszej Założycielki Prezydentki Violet.

13 czerwca 1971 roku w Soroptimist Memorial Grove odbyło się specjalne nabożeństwo z okazji pięćdziesiątej rocznicy dla zmarłych członków. Oprócz tego dnia, specjalne drzewo Redwood zostało poświęcone i nazwane na cześć Prezydentki Violet.

W ciągu naszych 50 lat kontynuowano projekty wsparcia, a specjalne nowe zostały dodane na nasz Rok Złotego Jubileuszu. Były to: Santa Cruz miało begonię o nazwie „Lady Soroptimist”; Północne San Mateo miało orchideę o nazwie „Piękne Mgły” dla uroczych Soroptymistek; Oakland kupił bookmobile na cześć założycielki Eloise B. Cushing; Waikiki sponsorował Grupę Ogniskową składającą się z upośledzonych umysłowo dzieci z poważnymi problemami emocjonalnymi; Colfax przekształcił „kambuz” w muzeum kolejnictwa; Oakland i Berkeley sponsorują „satelitarne domy” dla osób starszych; Sonoma Valley i Placerville umeblowało pokoje w szpitalach; Marysville-Yuba City sponsorowało „Yuba General Volunteer Bureau”; Reno ma „Centrum opieki nad dziećmi”; Woodland pomógł kupić „Woodland Opera House”, jedną z dwóch w Kalifornii; Chowchilla, Madera i Sierras połączyły siły, aby sponsorować hrabstwo; powstała poradnia i program zdrowia psychicznego; Delano brał udział w „Upiększaniu Wysp Ruchu Miejskiego”; San Leandro pokrył koszty wysłania szkolnego „zespołu jazzowego” do Szwajcarii; Manteca zbudowała basen; El Pinablo, El Cerrito i Richmond rozpoczęli międzywspólnotową wizję oraz program badań przesiewowych dla dzieci w wiekuprzedszkolnym i Antiochii zapewniły fundusze na „Basen terapeutyczny” dla Mt. Klinika Terapii Diablo.

W obszarze Narkomanii znajdziemy kluby sponsorujące programy i ośrodki rehabilitacyjne. Taft ma „DUE”, Drug Understanding Education, El Pinablo prowadzi „Unity House”, Hayward, „Project Eden”; Visalia, „Punkt zwrotny” i były inne. Livermore kupił film „Drug Abuse” dla Departamentu Policji, a Watsonville stał na czele akcji „Van” do wykorzystania w zapobieganiu narkotykom.

Inne projekty w 1971: Burlingame, San Mateo i North San Mateo sponsorują „Skylark Residencies, Inc” dla młodzieży; San Francisco sponsoruje pediatryczną klinikę czytania i języka; Crescent City przewodzi programowi uświadamiania społeczności na temat „Pollution”; Greenville zbudował i wyposażył park miejski; East Oakland ma program „Nowe Kariery”, a jest ich zbyt wiele, by je wymienić.

Punktem kulminacyjnym w działalności Soroptimist przez lata było przyznawanie stypendiów we wszystkich klasyfikacjach, aby pomóc młodzieży w kontynuowaniu nauki. Tylko w 1971 roku kluby rozdysponowały około 53 000 dolarów na stypendia. Inne pieniądze wydane na projekty wsparcia wyniosły ponad 100 000 USD w 1971 roku.

Lata 80-te XX wieku

Duże fryzury, ubrania ze spandexu , Nintendo sprzedaje konsolę do gier, a Sony odtwarzacz Walkman, tworzymy własne playlisty. W 1983 roku Sally Ride została pierwszą Amerykanką, która poleciała w kosmos.

Tematy dekady to – budowanie świata jutra, wezwanie do zmian , patrzenie w przyszłość

SI powołuje pierwsze koordynatorki Programów – Human Rights Status of Women – Florence Schott (SI/Ameryki), Education – Celia Evans (SIGBI), Economic and Social Development – ​​Thelma de Leeuw (SIGBI) , Środowisko – Claire Huguest (SI Europa), Zdrowie – Ruth Goodland (SISWP), Międzynarodowa Dobra wola i Zrozumienie – Medeleine Meinander (SI Europa). Jednym z ich zadań było nawiązanie powiązań z przedstawicielami ONZ. To Soroptimist International ma teraz 24 oddanych reprezentantów ONZ pracujących nad wpływaniem na politykę dotyczącą praw człowieka kobiet.

Międzynarodowe prezydentki SI reprezentowały Soroptymistki na różnych spotkaniach z okazji „Dekady Kobiet Narodów Zjednoczonych (1975-1985)”, zwracając uwagę delegatów na siłę i zasoby organizacji pozarządowych, wzywając rządy do zapewnienie wkładu, a zwłaszcza wdrożenia zaleceń organizacji pozarządowych.

Specjalny projekt – 5-0 Pilot Project – trzy prezydentki Soroptimist International, Association of Country Women of the World (ACWW) i International Council of Women ACWW) zaproponowały temat zapewnienia i organizacji programów szkolenia zawodowego dla osób znajdujących się w niekorzystnej sytuacji. Była to nieformalna edukacja dla uprzywilejowanych kobiet w ośrodku udostępnionym przez Towarzystwo Bengal Bratachari, w którym kobiety miały nabyć umiejętności czytania i pisania, krawiectwa, tkania, słowem tych umiejętności, które dałyby im możliwość zarabiania na życie.

Na kongresie na Barbadosie w 1981 roku SI obchodziła 60-lecie służby. Barbados był jednym z zaledwie trzech soroptymistycznych krajów, które ratyfikowały Konwencję w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet (pozostałe dwa to Meksyk i Szwecja).

1984 Soroptimist International uzyskuje status konsultanta w ECOSOC przy ONZ. SI była jedną z 5 organizacji kobiecych, które uzyskały status kategorii 1.

1989 Laurence Deonna, członek Klubu Geneve Rhone w Szwajcarii, otrzymał Nagrodę UNESCO Edukacja dla Pokoju.

1989 Wprowadzenie Raportów Programowych i rocznych raportów klubowych, aby pomóc Reprezentantom ONZ w ich pracy orędowniczej.